บทที่ 7 ช่วยเหลือทารก

ตีหนึ่ง ลีน่าผลักประตูเปิดเข้าไป

บ้านเก่าหลังนั้นยังคงเหมือนปกติ มีไฟเปิดอยู่และกาต้มน้ำบนโต๊ะยังอุ่น แต่โซฟากลับว่างเปล่า และไม่มีเสียงเด็กๆ ในห้องโถง

ดวงตาของหล่อนหรี่ลงเล็กน้อย และมือที่กำลังจะถอดเสื้อโค้ทก็หยุดชะงัก

"แม็กซ์" หล่อนกดปุ่มสื่อสารบนสายรัดข้อมือ

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หล่อนก็ได้ยินเสียงลมหายใจคุ้นเคยของเด็กหนุ่มผ่านหูฟัง

"แม่ครับ ผมขอโทษ"

น้ำเสียงของแม็กซ์แผ่วเบา เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด "พวกเรารอแม่ไม่ไหวครับ ผมถอดรหัสตำแหน่งของโซอี้และติดตามการเคลื่อนไหวของเป้าหมายได้แล้ว ดังนั้น... พวกเราเลยออกมาก่อน"

"หนูห้ามเลียมไม่ได้ค่ะ" เสียงของเจดแทรกเข้ามาอย่างรู้สึกผิดเช่นกัน "เขาเคลื่อนไหวเร็วเกินไป... หนูไม่คิดว่าเขาจะบุกเข้าไปแบบนั้น"

"พวกเราผิดเองครับ" เขาพูดเสียงค่อย "ผมไม่ควรหุนหันพลันแล่นขนาดนั้นเลย และไม่ควรพาเลียมกับโซอี้มาตกอยู่ในอันตรายด้วย"

ลีน่ายืนนิ่ง นิ้วมือของหล่อนค่อยๆ กำแน่นขึ้น

หล่อนไม่ได้ตำหนิพวกเขาทันที แต่กลับถามเสียงนุ่ม "ตอนนี้พวกเธออยู่ที่ไหน"

เขตตะวันออก โกดัง บี๕ ครับ ผมส่งตำแหน่งไปให้แล้ว

ยี่สิบนาทีต่อมา นอกโกดังร้างในเขตตะวันออก

หมอกยามค่ำคืนลงจัด แสงไฟจากรถสายตรวจสาดส่องไปทั่วพื้นดินในระยะไกล มีเพียงโดรนบินต่ำที่เคลื่อนผ่านความมืดไปอย่างเงียบเชียบ

ลีน่าซ่อนตัวอยู่หลังรถบรรทุกร้าง พร้อมออกคำสั่งเสียงไปยังระบบ "เปิดใช้งานเครื่องตัดสัญญาณ"

"ทางเข้ารองปลอดภัยแล้วครับ" เสียงของแม็กซ์ดังขึ้นในหูฟัง "กลุ่มลาดตระเวนทางฝั่งเหนือถูกปรับเปลี่ยนเส้นทางแล้ว แม่มีเวลาแปดนาทีที่จะผ่านไปได้อย่างปลอดภัย"

"หนูจะคุมทางออกด้านหลังให้ค่ะ" เจดเสริมอย่างใจเย็น "ประตูฝั่งตะวันตกของโกดังบีห้าสามารถพังเข้าไปได้ และช่องระบายอากาศก็เป็นเส้นทางหนีสำรอง"

ลีน่าเม้มริมฝีปากแน่น

เด็กๆ ทำได้ดี แต่หล่อนก็ได้แต่หวังว่าพวกเขาจะไม่ต้องใช้ทักษะเหล่านี้เลย

หล่อนสูดหายใจลึกแล้วพุ่งตัวออกจากหลังรถบรรทุก และถูกความมืดมิดกลืนกินอย่างรวดเร็ว

สามนาทีต่อมา หล่อนข้ามเขตความปลอดภัยและแทรกตัวเข้าไปในโถงทางเดินของโกดัง

ประตูข้างบานที่ห้าไม่ได้ล็อก—เรื่องนี้ยิ่งทำให้หล่อนระมัดระวังมากขึ้น

ปลายนิ้วของหล่อนสัมผัสลูกบิดประตูและค่อยๆ ผลักมันเปิดออก

ในอากาศมีกลิ่นที่คุ้นเคย—กลิ่นเลือด ฝุ่น และกลิ่นของตุ๊กตาผ้า

ภายในโกดัง เด็กสองคนขดตัวอยู่มุมหนึ่ง

ดวงตาของโซอี้เหม่อลอย ในมือกอดตุ๊กตากระต่ายเก่าๆ ตัวหนึ่งไว้แน่นโดยไม่พูดอะไร

เลียมมีรอยขีดข่วนตามตัวและกำลังนั่งปกป้องเธออยู่

"แม่ครับ"

เสียงของเลียมเบาจนแทบไม่ได้ยินเมื่อเห็นหล่อน แต่แผ่นหลังของเขายังคงเหยียดตรง

"พวกเราไม่ส่งเสียงเลยครับ เธอยังอาการไม่คงที่ ผมไม่อยากทำให้เธอตกใจ"

โกดังแห่งนี้หนาวเย็นผิดปกติ ผนังชื้นแฉะ และพื้นก็ปกคลุมไปด้วยฝุ่นหนาเตอะ

"ทำได้ดีมาก"

ลีน่ารีบย่อตัวลง ตรวจดูสภาพของทั้งสองอย่างรวดเร็ว แล้วเปิดกระเป๋าอย่างใจเย็น หล่อนดึงผ้าห่มความร้อนแบบอัดออกมาคลุมให้เด็กทั้งสอง จากนั้นจึงค่อยๆ ฉีดยาจากหลอดฉีดยาขนาดเล็กเข้าที่แขนของโซอี้

"เป็นยากล่อมประสาทขนาดต่ำ ไม่เป็นอันตรายต่อเธอหรอก"

น้ำเสียงของหล่อนสงบนิ่ง คำพูดมั่นคง แต่มีเพียงหล่อนเท่านั้นที่รู้ว่าตอนที่ปลายนิ้วสัมผัสข้อมือบางๆ ของโซอี้ หัวใจของหล่อนแทบจะระเบิดออกมา

โซอี้กะพริบตาช้าๆ ดวงตาของเธอกลวงโบ๋ ราวกับจิตวิญญาณถูกโลกใบนี้สูบออกไปจนหมดสิ้น

แต่โชคดีที่ลมหายใจของเธอไม่หอบกระชั้นอีกต่อไป เธอดูเหมือนจะสัมผัสได้ถึงความปลอดภัยที่คุ้นเคยและเอนตัวเข้าหาลีน่าเล็กน้อย

"ไปกันเถอะ"

ลีน่าอุ้มโซอี้ขึ้นมา คว้ามือของเลียม แล้วหันหลังกลับไปตามเส้นทางเดิม

"เราอยู่ในโถงทางเดินหลักแล้ว" หล่อนกดหูฟัง "เจด นำทางด้วย"

น่าแปลกใจที่กระบวนการถอนตัวทั้งหมดเป็นไปอย่างราบรื่น

ทีมลาดตระเวนในเขตโกดังสินค้าหายไปอย่างสิ้นเชิง ไม่มีใครเฝ้ายาม ไม่มีใครไล่ล่า และแม้กระทั่งเซ็นเซอร์ตรงทางออกก็ดูเหมือนจะถูกปิดไปโดยตั้งใจ

จนกระทั่งพวกเขาขึ้นรถได้อย่างปลอดภัยและขับผ่านด่านสุดท้ายในเขตตะวันออกไปได้นั่นแหละ ลีน่าถึงได้ขมวดคิ้วเล็กน้อย

มีบางอย่างผิดปกติ

มันราบรื่นเกินไปจนอดสงสัยไม่ได้ว่านี่เป็นกับดัก

เธอมองทิวทัศน์ยามค่ำคืนที่เคลื่อนผ่านไปนอกหน้าต่าง พลางครุ่นคิดอย่างหนัก

หากดูจากระบบป้องกันของ ‘แม่น้ำทมิฬ’ แล้ว ไม่น่าจะไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ เลย พวกเขาไม่มีทางปล่อยคนไปง่ายๆ แบบนี้

แต่ในคืนนั้น ตั้งแต่ตอนที่เธอบุกเข้าไปจนกระทั่งถอนตัวออกมา เป็นเวลายี่สิบนาทีเต็ม...กลับไม่มีการสกัดกั้น ไม่มีการไล่ล่า หรือแม้แต่สัญญาณเตือนภัยใดๆ ทั้งสิ้น

ราวกับว่ามีใครบางคนจงใจเปิดทางให้พวกเขา

ทำไมถึงจงใจปล่อยพวกเขาไป? ‘แม่น้ำทมิฬ’ กำลังวางแผนอะไรอยู่กันแน่?

ลีน่าไม่รู้คำตอบ และคิลเลียนเองก็ไม่รู้เช่นกัน

สัญชาตญาณของเขาบอกว่าเด็กๆ พวกนั้นกับผู้หญิงคนนี้ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องกับอาการปวดศีรษะที่เกิดขึ้นเป็นครั้งคราวของเขา

เขาจึงสั่งถอนกำลังสอดแนมบริเวณโดยรอบและยกเลิกคำสั่งไล่ล่า

แต่ที่ทำไปไม่ใช่เพราะคิลเลียนใจดีอะไร เขาเพียงแค่อยากจะรู้ว่าพวกเขาเป็นใคร และทำไมเขาถึงรู้สึกคุ้นเคยอย่างน่าประหลาดเมื่อได้พบพวกเขา

เช้าวันรุ่งขึ้น ลีน่าก็พาเด็กๆ ไปที่โรงพยาบาล

เมื่อคืนอาการของโซอี้ไม่คงที่ พอมาเช้านี้ก็ยังคงมีอาการมึนซึมอยู่ ระบบประสาทของเธอจำเป็นต้องได้รับการประเมินเพิ่มเติม

ลีน่าเป็นห่วงจึงพาเธอมาตรวจร่างกายอย่างละเอียด

หลังการตรวจเสร็จสิ้น เธอบอกให้เด็กๆ รออยู่ตรงทางเข้า ส่วนตัวเองเข้าไปในห้องทำงานเพื่อปรึกษากับแพทย์เจ้าของไข้

แพทย์พาโซอี้ไปเจาะเลือด และในขณะที่ลีน่ากำลังอธิบายประวัติการเจ็บป่วยให้ผู้ช่วยนักบำบัดฟังอยู่นั้น เสียงที่คุ้นเคยก็พลันดังขึ้นจากด้านหลัง

“เป็นเธอนี่เอง?”

ลีน่าไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง

อิซาเบลล่าเดินเข้ามาพร้อมกับเสียงรองเท้าส้นสูงที่ดังเป็นจังหวะ ใบหน้าประดับรอยยิ้มหวานหยด ทว่าน้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยการเยาะเย้ยถากถาง “หน้าไม่อาย... ลูกสี่แม่หนึ่ง ฉันขอเตือนเธอไว้เลยนะ รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวซะบ้าง และอย่าคิดจะใฝ่สูงในสิ่งที่คนชั้นต่ำอย่างเธอไม่มีวันได้ครอบครอง!”

หลังจากที่คิลเลียนวางสายโทรศัพท์ในวันนั้น ความหึงหวงและความโกรธแค้นของอิซาเบลล่าก็พุ่งขึ้นถึงขีดสุด

เธอทุ่มเงินมหาศาลเพื่อสืบหาที่อยู่ของคิลเลียน แต่กลับถูกชิงตัดหน้าไปก่อน โชคดีที่เธอมาถึงทันเวลาพอดี และทำให้คิลเลียนเข้าใจผิดว่าพวกเขาได้มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกัน

แต่ตลอดหลายปีที่ผ่านมา คิลเลียนไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลยแม้แต่ครั้งเดียว!

พอได้เห็นหน้าผู้หญิงคนนี้ที่สนามบิน ความตื่นตระหนกในใจก็พลุ่งพล่านขึ้นมาทันที คิลเลียนที่ปกติเย็นชาไร้หัวใจ กลับยอมใจอ่อนให้เธอ!

เธอจะปล่อยให้ลีน่าที่มีลูกติดพะรุงพะรังมาเป็นภัยคุกคามไม่ได้เด็ดขาด!

ทันทีที่อิซาเบลล่าพูดจบ สองร่างที่อยู่ตรงประตูก็หยุดชะงักพร้อมกัน

ลีน่าสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วสวนกลับไปช้าๆ “คุณคัลเลนคะ คุณเป็นบุคคลสาธารณะ ถ้ามีใครอัดคลิปนี้แล้วส่งไปให้พาร์ทเนอร์ทางธุรกิจของคุณ ภาพลักษณ์ของคุณคงดูไม่ดีเท่าไหร่ ส่วนฉันจะอยู่ที่ไหนมันก็เป็นสิทธิ์ของฉัน คุณไม่จำเป็นต้องตามติดฉันเพื่อสร้างกระแสให้ตัวเองหรอกค่ะ”

ใบหน้าของอิซาเบลล่าแดงก่ำด้วยความโกรธ

แต่แล้วเธอก็ถูกขัดจังหวะ เลียมเดินเข้ามาจับมือลีน่าอย่างว่าง่ายแล้วเงยหน้าขึ้นถาม “แม่ครับ เดี๋ยวเราไปกินฮอตพอตกันได้ไหมครับ?”

“ได้สิลูก” ลีน่ายิ้ม “วันนี้พวกหนูทำตัวดีมาก แม่จะเลี้ยงเอง ส่วนเรื่องคิดบัญชี ค่อยว่ากันทีหลังนะ”

ลีน่าไม่มีความคิดที่จะพัวพันกับอิซาเบลล่าต่อ และกำลังจะเดินจากไป แต่แล้วอิซาเบลล่าที่เพิ่งได้สติก็คว้าแขนเสื้อของเธอไว้

“หยุดอยู่ตรงนั้นนะ!”

ในจังหวะนั้นเอง ประตูตรงมุมห้องก็แง้มเปิดออกเล็กน้อย

ด้านในปรากฏร่างของชายคนหนึ่งในชุดเสื้อเชิ้ตลำลอง ผู้มีดวงตาเรียวคมราวกับสุนัขจิ้งจอก เขายืนอยู่ข้างหน้าต่างกระจกบานใหญ่จรดเพดาน ในมือกำลังคีบบุหรี่ที่คุกรุ่นอยู่